'Dat nooit', riep Cor Klarenbeek uit Utrecht toen hij in de Tweede Wereldoorlog werd opgeroepen om in Duitsland te gaan werken. Hij ging vervolgens op zoek naar een veilige plek om onder te duiken. Die vond hij uiteindelijk in de buurt van het Overijsselse Dalfsen: een comfortabele zit- en slaapruimte van zo'n twee bij tweeëneenhalve meter, onder de grond wel te verstaan. Het dak bestond van onder naar boven uit houten planken, stro, golfplaten, stro, rijshout, bosgrond en bladeren. De ingang was onder een holle eik. Het regenwater dat van de golfplaten de schuilplaats in dreigde te stromen werd via watergoten afgevoerd.